Na skutek wojny, pod koniec lat 40, XX wieku, ta najbardziej oryginalna rasa kotów w Wielkiej Brytanii, która jest ojczyzną ich hodowli, była prawie na wymarciu. Przed wojną bowiem rozpoczęto tam wśród kociąt urodzonych w miotach kota domowego selekcję osobników, które odpowiadały by z góry ustalonemu ideałowi wzorca znanych już kotów kartuskich. Istniał zamiar włączenia tych ostatnich do programu hodowlanego wraz z persami, co miało na celu ustalenie cech rasy brytyjskiego kota krótkowłosego. Pod koniec lat 50. podjęto ten program na nowo, przy czym wprowadzono do niego więcej persów, przede wszystkim dlatego, aby uzyskać grube i gęste futro, jakie było już znane u francuskich kotów kartuskich (chartreux). Początkowo bardzo przestrzegano zasady, aby otrzymanego potomstwa nie wprowadzać do hodowli kotów kartuskich, gdyż mogłoby to wpłynąć niekorzystnie na gęste futro tej rasy. Dzisiaj już nikt nie dręczy się takimi skrupułami, ponieważ hodowla inaczej zabarwionych brytyjskich kotów krótkowłosych osiągnęła już poziom hodowli kotów kartuskich (brytyjski kot krótkowłosy niebieski). Zamęt w nazewnictwie sprawia, że nowicjusz dalej nie może się rozeznać w rasach. Organizacje hodowców do dzisiaj nie zdołały ustalić jednolitej nomenklatury. Dla niektórych istnieje tylko jeden kot krótkowłosy typu europejskiego. Jest nim kot brytyjski krótkowłosy, włącznie z kartuskim. Inni rozróżniają nieco masywniejszy typ brytyjskiego kota krótkowłosego i smuklejszy typ europejskiego kota krótkowłosego. Jeszcze inni hodują koty kartuskie jako odrębną rasę według pierwotnego typu francuskiego.
Odróżnienie kota krótkowłosego europejskiego od brytyjskiego jest dość łatwe. Brytyjski jest kotem dużym, mocnym i muskularnym, o krępej, zwartej budowie ciała i silnej klatce piersiowej. Kończyny ma krótkie, solidne, z grubymi, okrągłymi łapami, ogon zaś krótki i gruby, na końcu zaokrąglony. Bardzo typowa dla rasy jest głowa kota brytyjskiego: okrągła i szeroka czaszka jest osadzona na silnej, krótkiej szyi. Krótki, szeroki i prosty nos tylko u nasady ma lekkie zagłębienie. Typowe dla persów zagłębienie u nasady nosa jest niepożądane, chociaż brytyjskie koty krótkowłose coraz częściej je mają na skutek nieprzemyślanego krzyżowania z egzotycznymi kotami krótkowłosymi. Uszy są krótkie, szerokie u nasady i szeroko rozstawione, oczy zaś duże, okrągłe i szeroko otwarte.
Futro brytyjskich kotów krótkowłosych jest ich drugą istotną cechą rozpoznawczą. Jest ono krótkie, gęste i nie przylega ściśle do ciała jak u innych ras, lecz jest pluszowate i odstaje z powodu obfitego podszycia. Włosy muszą być jednakowo zabarwione od końców do nasady, co nie dotyczy tylko odmian srebrzystych i tabby.
Opis rasy pochodzi z książki "RASY KOTÓW" wydanej przez Oficynę Wydawniczą "MULTICO".
Umowa Kupna Kota.